ให้เรตสมาชิก: 5 / 5
พระธรรมทายาทวุฒิพันธ์ คัมภีรปญฺโญ วัดกิ่วลม จ.เชียงใหม่
พระธรรมทายาทวุฒิพันธ์ คัมภีรปญฺโญ (ชื่อนี้ คุ้น ๆ คนเคยคุ้น เคย) ตัว แทนพระธรรมทายาทจากวัด กิ่วลม อำเภอฮอด จังหวัดเชียงใหม่ ก่อนมาบวช ผมเป็นแพทย์อยู่ที่โรงพยาบาลแพทย์ รังสิตครับ ผมเคยบวชแล้ว ๑ ครั้ง ในรุ่นบูชาธรรมครบ รอบ ๕๑ ปี พระราชภาวนาวิสุทธิ์ ตอนนั้นผมประทับใจ มาก และไม่เคยลืมภาพแห่งความสุขในเพศสมณะเลย
ผมจึงมักอธิษฐานอยู่เสมอว่า ขอให้ ได้กลับมาบวชเป็นพระอีก (คำอธิษฐานจะสำเร็จต่อเมื่อ เรามาบวช) จะขอตายในผ้าเหลืองครับ (สาธุจ้ะ บางคน บอก ขอตายในผ้าเหลือง แต่ขออายุ ๘๐ ก่อน โอ มันสิยาว ไปนะ อย่างนี้) แต่ด้วยหน้าที่การงาน และความรับผิดชอบ ทางโลกที่มากมาย ฝันของผมจึงยังไม่เป็นความจริง ผมรอคอยวันที่ผมจะได้บวชมาถึง ๑๔ ปี และผมก็ เริ่มสังเกตว่า วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน มัน กลืนกินทุกอย่าง ทั้งอายุของผม และความแข็งแรงของผม ด้วย ถ้าผมรอช้ากว่านี้ผมอาจจะไม่ได้บวช ผมจึงตัดสินใจ ทิ้งทุกอย่าง ปล่อยวางทุกสิ่ง แล้ววิ่งเข้าวัด สมัครบวชรุ่นนี้ ทันทีเลย (สาธุจ้ะ)
และแล้วผมก็ลาคนข้างกายเทพธิดาที่บ้านผม และ ผมก็ไปลางานที่โรงพยาบาล ตอนนั้นผมตั้งใจอย่าง แรงกล้าว่า ถ้า ผอ.โรงพยาบาลไม่ให้ผมลาบวช ผมก็จะขอ ลาออก แต่เหตุอัศจรรย์มักจะเกิดขึ้นเสมอกับคนอัศจรรย์ แค่ผมเอ่ยปากนิดหน่อย ท่าน ผอ. ก็อนุมัติให้ลางาน ได้ โดยไม่ต้องลาออก แถมบอกว่า (Don’t Worry, Be Happy) ถ้าสึกมาเมื่อไรก็ให้มาทำงานได้ตามปกติ แต่ที่ สำคัญคุณหมอต้องกลับมานะ (นี่ ผอ.โรงพยาบาลว่านะ)
ผมมีความสุขมากเลย ทุกครั้งที่ผม ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่า ตัวเองเป็นพระ มีธงชัยพระอรหันต์ ห่มคลุมกายอยู่ มันมีความรู้สึกปีติอย่างบอกไม่ถูก (จะ เข้าใจความรู้สึกอย่างนี้ได้ก็ต้องมาบวช และบวชให้ได้ ๒ ชั้นด้วยจ้ะ) มันคล้ายๆ กับว่า เอ๊ะ นี่เราฝันไปรึ การรอคอย มา ๑๔ ปี เอ๊ะ นี่มันเป็นจริงแล้วรึ แต่ว่ามันก็เป็นจริงแล้ว ครับ (นี่ถามเองตอบเอง)
การมาบวชในโครงการนี้ ผมได้ฝึกความเป็นพระ อย่างเช่น การบิณฑบาต ตอนแรกนะครับ ผมรู้สึกเจ็บ เท้ามาก เพราะผมต้องเดินเท้าเปล่าย่ำไปตามทางที่มี แต่ก้อนกรวด (เดี๋ยวนี้เขาทำรองเท้าด้วยนะ ออกแบบพื้น รองเท้าเหมือนก้อนกรวด เอาไว้นวดเท้า เราโชคดีนะ เดิน บิณฑบาตมีก้อนกรวดธรรมชาติไม่ต้องสร้างเลย ที่ฝ่าเท้า เป็นศูนย์รวมของทุกเส้นเลย
ปอด ตับ ม้าม ไต หัวใจ โอ้ เรียกว่า Alert เลยนี่นะ)
แต่ว่าพอผมเห็นโยม ออกมาใส่บาตร เมื่อดู สภาพแล้วก็รู้ทันทีเลยครับ ว่า โยมนี้อดีตคนเคยรวย แต่ว่ามีความตระหนี่ ไม่
ทำทานในภพชาติอดีต ชาตินี้จึงค่อนข้างยากจน คือ ผมดูจากอาหารที่เขานำมาใส่บาตรก็เป็นข้าวค่อนข้างสวย แต่เป็นข้าวเปล่าเมล็ดหักๆ แต่ท่าทางของโยมนั้นมีศรัทธา มาก แม้ข้าวจะหักแต่หัวใจไม่หักเลย(ญาติโยมที่มารอใส่บาตรก็หวังจะให้พระเป็นเนื้อ นาบุญ เป็นบันไดขั้นแรกที่โยมจะก้าวขึ้น ไปสู่เทวโลกด้วย การทำทาน หวังให้พระเป็นที่พึ่งที่จะนำพาชีวิตไปพบกับ หนทางสว่างนะจ๊ะ) ผมเห็นอย่างนั้นก็ปลื้มปีติมาก เกิด ความภาคภูมิใจในเพศสมณะ และรู้แล้วว่า นอกจากเรา จะเป็นพระแท้แล้ว เรายังจะต้องเป็นเนื้อนาบุญออกโปรด ญาติโยมอีกด้วย(ถูกต้องจ้ะ ไปโปรดสัตว์ไม่ใช่ให้สัตว์โปรด คือเรา ไปเป็นเนื้อนาบุญให้ด้วยการเป็นพระแท้ด้วยสมณธรรม ที่เราบำเพ็ญมานี่ เราเป็นแหล่งแห่งทะเลบุญ ของเขาแค่ มาเสียบปลั๊กจากการทำทาน ที่เขาเอาชนะความตระหนี่ ในใจได้ กระแสธารแห่งบุญก็จะเชื่อมต่อเป็นอัตโนมัติใน กลางกายของเขา ผังจนก็ถูกรื้อสะบั้นหั่นแหลกไปเลย ทีละ นิดละหน่อย พอทำบ่อยๆ ก็หมดเลย แล้วก็เซ็ตโปรแกรม ผังใหม่ รวยจ้ะ)
พอบวชแล้วผมก็มีความรู้สึกที่อยากจะเข้าถึงธรรม ผมอยากบวช ๒ ชั้นครับหลวงพ่อ ผมจึงตั้งใจปฏิบัติธรรม ทั้งในรอบและนอกรอบ (คำว่า “นอกรอบ” หมายถึง ช่วง เวลาที่เราทำภารกิจต่างๆ ก็ทำสมาธิต่อ ไม่ใช่ว่าทำสมาธิ เฉพาะตอนนั่งนะ) ผมจะตื่นนอนตอนตี ๓ ครึ่ง เพื่อฝึก สมาธิ ในช่วงวัน แรกๆ ใจมัน ก็สงบบ้างฟุ้ง บ้าง (ไม่เป็นไรจ้ะ เราตามใจไปก่อน ใจอยากจะเป็นอย่างไร เราก็ปล่อยให้ มันเป็นไปอย่างที่ใจอยากจะเป็นก่อน Let it Be ไปก่อน)
แต่พอผมนั่งไปเรื่อยๆ วันที่ ๓ ผมก็ตื่นมานั่งสมาธิ ตอนตี ๓ ครึ่งอีก ผมแค่นั่งหลับตา วางใจนิ่งๆ สบายๆ ที่ ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ และผมก็นึกปลื้มที่ผมได้บวชเป็น พระ มันเป็นปีติสุขที่หล่อเลี้ยงใจผม ตอนนั้นรู้สึกว่า ใจ มันเบาๆ สบายมากเลย สักพักหนึ่งก็เห็นความสว่างเกิด ขึ้นในกลางท้องผม
พอมองเข้าไปตรงกลางแสงนั้น ความสว่างก็เพิ่มขึ้น เรื่อยๆ ตั้งแต่สว่างเหมือนพระอาทิตย์ตอน ๖ โมงเช้า ๗ โมง ๘ โมง ๙ โมง จนถึงสว่างเหมือนเที่ยงวัน แต่หลวงพ่อ ครับ มันเป็นความสว่างที่ให้ความเย็นกายเย็นใจอย่าง บอกไม่ถูกเลยครับ และทุกครั้งที่นั่งหลับตาผมก็จะเห็น ความสว่างแบบนั้นอยู่ตลอดเวลา
จนเข้าสู่วันที่ ๑๐ วันนั้นอากาศดีมาก เลย ผมก็ยังนั่งอย่างเดิม คือ นึกถึงความสุขความปีติใจ ที่ได้มาบวชเป็นพระ ผมคิดว่า สุขจริงหนอ สุขจังเลย พอใจสบาย สักพักหนึ่งก็เริ่มเห็นความสว่างที่กลางท้อง อีก แต่พอมองเข้าไปคราวนี้แหละครับ ผมเห็นองค์พระ ใสๆ (นี่มาอีกแล้ว เห็นไหมจ๊ะ)
พอมองเข้าไปกลางดวงเห็นองค์พระ (เหมือนเรามอง เข้าไปกลางฟองไข่ก็พบลูกเจี๊ยบ มองกลางดวงธรรมก็จะ มีองค์พระ) ท่านนั่งอยู่ในช่องท้องของผมแบบพอดีๆ ผม เห็นเหมือนเรามองลงมาจากข้างบนเป็นภาพ Top View ชัดมากเหมือนลืมตาเห็นเลยครับ แต่เพราะความตื่นเต้น สักพักท่านก็เลือนและหายไป (ที่จริงท่านไม่ได้หายไปไหน แต่ใจเราถอนขึ้นมา) ผมก็เริ่มวางใจใหม่ พอใจผมนิ่งสบาย ท่านก็มาให้เห็นอีก เป็นอย่างนี้ทุกวัน ทุกครั้งเลยครับ
วันหนึ่งผมไปช่วยรับบุญล้างจาน ผมก็ล้างใจไปด้วย คือ ใจผมนึกถึงองค์พระตลอดเวลาเลย แล้วอยู่ๆ ทั้งที่ กำลัง ล้างจาน ผมก็เห็น องค์พระชัดใสสว่างอยู่ในศูนย์กลางกายของผม ยิ่ง ผมเอาความรู้สึก มองลงไปก็ยิ่ง ชัดมากเลย สว่างโล่งไปหมดเลยครับ ผมเห็น ท่านติด ตาติด ใจอยู่อย่าง นี้ บางครั้ง ก็แปลกมาก อย่างตอนสวดมนต์ผมก็จะรู้สึก ว่า เสียงสวดมนต์นั้นดังออกมาจากกลางองค์พระ เหมือนไม่ ได้ออกมาจากปากของผม(สวดมนต์อย่างนี้มีอานิสงส์มากและถูกหลักวิชชาด้วย ต้องให้เสียงสวดมนต์ออกมาจากแหล่งแห่งความบริสุทธิ์ และแหล่งแห่งผู้มีอานุภาพอัน ไม่มีประมาณกลางองค์พระ อย่างนี้นะจ๊ะ)
และตอนนี้นะครับ ไม่ว่าผมจะหลับตาหรือลืมตาผม จะเห็นท่านตลอดเวลาเลยครับ (สาธุ อย่าให้หายนะลูกนะ รักษาให้ดี) ถ้าใจสบายและนิ่งมากก็จะเห็นท่านชัดใสเป็น พิเ ศษ (เป็นรางวัลสำ หรับคนที่มี ใจนิ่ง ) และบางทีก็ จ ะรู้สึก ว่า ตัวเองเลื่อนไหลเข้าไปอยู่ในองค์พระด้วยครับ(คือ ท่านยอมรับเราแล้ว ท่านก็เปิดประตูใจของ ท่านให้เราเลื่อนไหลเข้าไปอยู่ในกลางของท่าน โดยที่เรา ไม่ต้องก๊อกๆ ๆ )
ผมมีความสุขทุกคืนวันเลย ผมรู้สึก ว่า ทุกๆ วันผ่านไปอย่างมีความหมาย แม้ผมจะมีภาระ ทางโลกที่จะต้องรับผิดชอบมากมาย แต่ในใจลึกๆ ของ ผมนั้น อยากบวชตลอดชีวิตผมไม่อยากกลับ ไปนุ่ง ห่มแบบ ฆราวาสอีกแล้ว (เหมือนจะรำพึงให้ใครฟัง ไม่เป็นไร ครูไม่ ใหญ่รำพึงแทน) ผมจึงเอาบุญช่วยและอธิษฐานกับองค์พระ ทุกวันว่า องค์พระครับ ขอให้ ผมได้บวชตลอดชีวิต (สาธุ ก็อยู่ตรงไหนที่มีประโยชน์ก็ เอานะลูกนะ)
หลวงพ่อครับ ขอให้ หลวงพ่อเป็นกำลังใจให้ผม ด้วยนะครับ ขอให้หลวงพ่อ มีความสุข ให้แข็งแรงด้วยนะครับ และ อยู่เป็นผู้นำ ในการสร้างบารมีของลูก ๆ ตลอดไปด้วยนะครับ (พระธรรมทายาทวุฒิพันธ์ คัมภีรปญฺโญ วัดกิ่วลม จังหวัดเชียงใหม่ รัศมีธรรมท่านจับตาจับใจโน่นไปถึงสวรรค์ เลย ดูท่านมีความสุขนะ มีปีติสุขหล่อเลี้ยงใจเลย)
พระธรรมทายาทวุฒิพันธ์ คัมภีรปญฺโญ