เมื่อยังเล็ก   

          วันหนึ่งเมื่อฉันยังเด็ก  แอนดี้น้องชายของฉัน  นั่งอยู่ที่มุมห้องนั่งเล่น  ในมือมีปากกาด้ามหนึ่ง  ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่ง  ก็ถือหนังสือสะสมราคาแพงของพ่อ   แอนดี้คงจะปีนขึ้นไปหยิบจากบนชั้นหนังสือ

           เมื่อพ่อเดินเข้ามาในห้อง  แอนดี้ก็ก้มหน้าและทำท่าทางกระสับกระส่าย  เขารู้ตัวดีเชียวล่ะว่ากำลังทำผิด  แม้จากระยะไกล  ฉันก็มองเห็นรอยขีดเขียน เปรอะไปทั่วบนหน้าหนังสือของพ่อ   

          ตอนนี้แอนดี้กำลังตาโตมองพ่อด้วยสายตาหวาดหวั่น รอคอยที่จะถูกทำโทษ  พ่อหยิบหนังสือขึ้นมามองโดยไม่พูดอะไรสักคำ  แล้วก็ทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้  หนังสือทุกเล่มมีความหมายต่อพ่อมาก  หนังสือคือ ความรู้  และหนังสือเล่มนี้ก็เป็น  หนังสือสะสมราคาแพง  แต่ในขณะเดียวกัน ท่านก็เป็นพ่อที่รักลูกมาก  สิ่งที่พ่อทำในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านั้น  ยอดเยี่ยมมาก   แทนที่ท่านจะลงโทษดุแอนดี้  หรือแม้แต่ตำหนิในความซุกซน 

          พ่อกลับนั่งลง หยิบปากกาในมือแอนดี้มา  แล้วเขียนอะไรบางอย่าง ลงที่ปกหนังสือสะสมราคาแพงนั่นเสียเอง   พ่อเขียนที่ข้าง ๆ ลายเส้นที่แอนดี้ขีดว่า  “ ภาษาของแอนดี้เมื่ออายุ 2 ขวบ “    แล้วพ่อพูดว่า  “ ต่อไปนี้ไม่ว่าครั้งไหนที่พ่อหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาเปิด  พ่อก็จะเห็นใบหน้าน้อย ๆ ที่น่ารักและ ดวงตาที่สดใสของลูก 

            ลูกทำให้หนังสือเล่มนี้ของพ่อมีความหมายเหมือนกับที่พี่ ๆ ของลูกนำความหมาย มาสู่ชีวิตของพ่อเหมือนกัน  “ ว้าว “   ฉันคิด นี่หรือคือ การลงโทษของพ่อ ? 

            พ่อได้สอนให้ฉันรู้ว่า ….  อะไรกันแน่ที่มีค่าต่อชีวิตของเราอย่างแท้จริง  ซึ่งนั่นก็คือ   “ คนที่เรารัก “  ....  ไม่ใช่วัตถุสิ่งของ  

ลองมองย้อนดูตัวเราเองในแต่ละวัน

ก็มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้อยู่เสมอ 

ที่มา : หนังสือ  “ปัดใจ”