เชือกกับปัญหา

       ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยหัวเสียกับเชือกที่พันกันยุ่งเหยิง  ยิ่งแก้ก็ยิ่งอารมณ์เสีย  ฉันร้องห่มร้องไห้ โทษดินฟ้าอากาศ  แล้วคิดว่าทำไมฉันถึงต้องมาทนกับเจ้าเชือกไร้สาระพวกนี้ด้วย    เลยใช้มีดตัดจนเชือกขาดเป็นชิ้น ๆ พอหายโมโห 

        ฉันนั่งมองกองเชือกขาด ๆ ที่ไร้ประโยชน์   แต่แล้วครั้งต่อมา พอเชือกพันกันอีก ....  ฉันก็ใช้มีดตัดมันอีก  อย่างไม่คิดอะไร จนวันหนึ่ง ....ฉันเห็นแม่นั่งแก้เชือกที่พันกันกองโต  มันยุ่งชนิดที่ว่า  ชาตินี้คงไม่สามารถกลับมาเป็นเส้นตรงได้เหมือนเดิม 

       ฉันเห็นแม่นั่งแก้ทุกวัน วันละนิดวันละหน่อย  พอเบื่อก็ไปทำอย่างอื่น ทิ้งกองเชือกกองไว้  แล้วก็กลับมานั่งแก้อีก  จนฉันรำคาญและคิดว่า ทำไมต้องทนกับกองเชือกไว้  แล้วก็กลับมานั่งแก้อีก  จนฉันรำคาญและคิดว่า ทำไมต้องทนกับกองเชือกไร้สาระพวกนี้ด้วย   เลยบอกแม่ว่า เอามีดตัดมันออก เถอะ .... 

       นั่นแหละ ฉันถึงได้เข้าใจเมื่อแม่ตอบว่า ...  “ เวลาที่เชือกพันกัน เขาห้ามใช้มีดตัด ต้องแก้ออกให้ได้  เพราะเชือกมีเส้นเดียว ต่อให้พันกันยุ่งแค่ไหน ก็แก้ได้  ถ้าแค่เชือกพันกันแค่นี้ลูกแก้ไม่ได้ แล้วต่อไปจะแก้ปัญหาอะไรในชีวิตได้  ลูกก็จะแก้ปัญหายุ่ง ๆ เหมือนที่ใช้มีดตัดเชือกนั่นแหละ ไม่มีอะไรยากไปกว่า ความอดทนของคนจะแก้หรอก “ 

       หลังจากนั่นอีก 3 วัน  ฉันเห็นขดเชือกเส้นสวยเป็นระเบียบแขวนอยู่  ฉันมองอย่างที่ง  แม่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ  เรื่องนี้ทำให้ฉันรู้ว่า  การแก้ปัญหาของคนเรา  จริงๆ  แล้ว คือการหนีปัญหานั่นเอง  เพราะถ้าเราตั้งใจแก้มัน มีหรือจะไม่มีทางออก  แพ้บ้าง ชนะบ้าง เป็นเรื่องปกติ จะได้  “ ล้มเป็นลุกเป็น  ชีวิตอาจมีปัญหา  ชีวิตอาจมีความทุกข์ ให้เราผ่านไปให้ได้ ...    “ 

       ฉันไม่เคยซ้ำเติมคนที่ฆ่าตัวตายว่าเขาโง่  เพียงแต่เขาก้าวผ่านปัญหาบนโลกไปไม่ได้  เขาเลยเลือกที่จะหนีไปจากโลกนี้แทน  ด้วยความขาดสติ ด้วยอารมณ์ชั่ววูบพอวันคืนผ่านไป  ตอนนี้ฉันได้รู้ว่า ชีวิตคนเราผิดพลาดได้ ความพ่ายแพ้เป็นเรื่องปกติ  ไม่ใช่สิ่งเลวร้ายอะไรเลย ....  ไม่ว่าจะเหนื่อยจะท้อแค่ไหน  อย่าหนีปัญหาไปเฉย ๆ แค่บอกปัญหาว่า  พักสักเดี๋ยว แล้วค่อยมาเจอกันใหม่ 

                    ที่มา : หนังสือ “ปัดใจ”