ดอกไม้สีน้ำเงิน

      เมื่อเดินชนคนแปลกหน้า  ฉันเอ่ยขอโทษเขาว่า  ฉันไม่ได้ตั้งใจ  เขาก็ตอบมาว่า “ ขออภัย ผมเองก็ไม่ทันเห็นคุณ “  เราต่างสุภาพ ถ้อยทีถ้อยอาศัย  แสดงน้ำใจแม้ไม่รู้จักกัน  แต่ที่บ้านเย็นวันนั้น  ฉันทำอาหารอยู่ในครัว  ลูกสาวตัวน้อยแอบมายืนข้างหลัง  โดยไม่ทันระวัง  ฉันหันกลับมาชนเธอล้มลง  “อย่ามายืนเกะกะ “ ฉันดุใส่ 

       ลูกสาวน้ำตาคลอเบ้าแล้วเดินหน้าเศร้าสร้อยออกไป  คืนนั้นฉันได้ยินเสียงกระซิบจากเบื้องลึกของหัวใจ  “ กับคนแปลกหน้ายังทำสุภาพได้  แต่กับลูกสาวอันเป็นที่รัก ทำไมทำได้ลงคอ  ดูที่พี้นครัวสิ  ดอกไม้หลากสี  ที่ลูกอุตส่าห์เก็บมาให้ตกเกลื่นอยู่ทั่วห้อง“ 

      น้ำตาฉันไหล เหตุใดฉันไม่เห็นก่อนหน้านี้  ฉันเพิ่งรู้ตัว จึงค่อย ๆ ย่องเข้าไปนั่งข้างเตียงลูก “ตื่นเถิดคนดี  ดอกไม้นี่ลูกเก็บมาให้แม่หรือ”  ลูกตอบ  “ใช่ค่ะ หนูเห็นดอกไม้บาน  สีสันสวยงาม คุณแม่ต้องชอบแน่  โดยเฉพาะดอกสีน้ำเงิน” 

      ฉันตื้นตันใจนัก “ลูกรัก แม่ขอโทษจริง ๆ ที่ดูหน”  “แม่จ๋า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรักแม่”  “แม่ก็รักลูก แม่ชอบดอกไม้ของหนูมาก โดยเฉพาะสีน้ำเงินจ๊ะ”  

      หากเราตายจากไปในวันพรุ่งนี้อีกไม่กี่วันนายจ้างก็หาคนใหม่มาทำหน้าที่แทนเราได้แต่ครอบครัวของเราคงไม่ลืมเราไปชั่วชีวิตลองคิดดูว่าคุ้มไหม  หากเราจะทุ่มเทตัวเองให้กับสิ่งรอบข้างจนละเลยครอบครัว  

          รู้ไหมคำว่า FAMILY ย่อมาจาก

          FAMILY = (F) ATHER  (A)ND (M)OTHER 

            (I)  (L)OVE(Y)OU 

            “อย่าเห็นคุณค่าตอนเวลาที่เราขาดสิ่งนั้นไปแล้ว” 

ที่มา : หนังสือ “ปัดใจ”

แปลจากเรื่อง Blue Flowers