ให้เรตสมาชิก: 5 / 5

คอลัมน์ เด็กชายอลงกรณ์ ตึกสองชั้นสาม

เรื่อง  สมุดพกประจำตัว 

       สมุดพกเล่มแรกของผมเริ่มต้นตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นอนุบาล วันนั้นคุณครูประจำชั้นได้มอบให้ผมนำกลับมาที่บ้านเพื่อให้ผู้ปกครองเขียนความคิดเห็นเกี่ยวกับตัวผมลงในสมุดพก ผมส่งให้คุณอาซึ่งเป็นผู้ปกครองดูแลผม ท่านเปิดอ่านส่วนที่เป็นความเห็นของครูก่อน ซึ่งคุณครูเขียนความประพฤติสั้นๆ ของผมว่า  ‘นักเรียนคนนี้เป็นคนมีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือเพื่อนๆ และคุณครู มีวินัยและความรับผิดชอบสูง มีนิสัยเรียบร้อย ร่าเริง แจ่มใส’ 

       เมื่อคุณอาอ่านจบ ท่านหันมาหารือกับผมว่า.... จะให้อาเขียนลงไปอย่างไรดี? จะให้อาเขียนชื่นชมเรื่องที่คุณครูยังไม่ทราบ หรือจะให้เขียนนิสัยที่ผมต้องปรับปรุงให้คุณครูได้รู้ คุณอาให้ผมเป็นคนตัดสินใจว่าต้องการแบบไหน สมุดพกของผมจึงเป็นข้อตกลงร่วมกันระหว่างผมกับคุณอาถ้าไม่อยากให้เขียนข้อเสียลงไป ผมก็ต้องประพฤติตัวให้ดี ถ้าจะให้เขียนชื่นชม ผมก็ต้องรักษาความดีให้ได้ตลอด นี่คือข้อตกลงในการประเมินความประพฤติของผม แต่เมื่อจะเขียนความคิดเห็นลงไป คุณอากลับให้ผมเป็นคนเขียนเองทุกครั้ง ด้วยเหตุผลน่ารักๆ ว่าลายมือของอาไม่สวย

       จากนั้นคุณอาก็จะเซนต์ชื่อกำกับให้ ซึ่งสิ่งที่เขียนในสมุดพกของผมก็มักจะคล้ายๆ กันทุกครั้ง  ‘มีอุปนิสัยร่าเริง แจ่มใส และมีความเห็นเช่นเดียวกับคุณครู’  เมื่อเข้ามาศึกษาต่อชั้นมัธยมในกรุงเทพฯ คุณอาไม่ได้ตามมาดูแลใกล้ชิดเช่นเดิม แต่ได้กำชับให้ผมรู้จักดูแลตัวเอง และให้สิทธิ์ผมในการเขียนความคิดเห็นลงในสมุดพก ผมจึงมีอิสระอย่างเต็มที่ ที่จะเขียนลงไปอย่างไรก็ได้

       ผมพบว่าการประเมินผลตัวเองนั้นต้องอยู่บนพื้นฐานของความซื่อสัตย์ กล้าหาญ และจริงใจ ซึ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่มีค่าสำหรับชีวิต โดยเฉพาะยามที่เราต้องดูแลตัวเอง เมื่อถึงเวลาลงมือเขียน ผมจะใช้มือข้างที่ไม่ถนัดเขียนลงไป ลายมือโย้เย้และไม่สวยงาม เหมือนกับว่าไม่ใช่ลายมือของผม แต่การทำเช่นนี้จะช่วยเตือนให้ผมต้องตั้งใจและรอบคอบในการเขียนมากยิ่งขึ้นน่าเสียดายที่เมื่อเรียนในระดับสูงขึ้นๆไม่มีการใช้สมุดพกกันแล้ว จะใช้กันแค่เพียงใบแสดงผลการเรียนเท่านั้น ไม่มีความคิดเห็นของคุณครูหรือผู้ปกครอง คงเป็นเพราะการศึกษาในระดับที่สูงๆนั้น ต้องการให้ทุกคนรู้จักรับผิดชอบและรู้จักดูแลตัวเอง ชีวิตที่จะประสบความสำเร็จได้ต้องเริ่มที่ความรับผิดชอบเและความตั้งใจจริงของเรา หากวันนี้ยังทำได้ไม่ดีในบางเรื่อง อย่าเพิ่งท้อหรือล้มเลิกความตั้งใจ ขอให้แน่วแน่ปรับปรุงแก้ไข ความสำเร็จก็ไม่ยากเกินที่จะไคว่คว้า ชีวิตจะมีแต่ความเจริญก้าวหน้า

       แล้วสักวันความปรารถนาของเรานั้นจะเป็นความจริงที่ตึกสองชั้นสาม  ในสมุดพกประจำตัวของเด็กชายอลงกรณ์ มีความเห็นผู้ปกครองเขียนชื่นชมอย่างไร้ที่ติ เมื่อคุณครูประจำชั้นอ่านแล้วจึงได้เรียกมาถาม 

คุณครูประจำชั้น        :    “ทั้งหมดเป็นความจริงใช่ไหมจ๊ะ?”

เด็กชายอลงกรณ์      :     “ใช่ครับ! ทั้งหมดนี้เป็นความจริง...ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตครับ!”

จาก พี่โค้ก อลงกรณ์